کبدی و زو یکی از ورزش‌های کمتر شناخته شده در جهان است که ریشه‌ای عمیق در فرهنگ و تاریخ جنوب آسیا دارد. این ورزش هیجان‌انگیز، ترکیبی از استقامت بدنی، مهارت‌های تنفسی و تاکتیک‌های تیمی است. بازیکنان به نوبت وارد زمین تیم مقابل می‌شوند تا در حالی که کلمه “کبدی کبدی” را تکرار می‌کنند، بازیکنان حریف را لمس کرده و به زمین خود بازگردند، بدون اینکه گرفتار شوند. این ورزش سنتی نه تنها قدرت و سرعت را به چالش می‌کشد، بلکه نیازمند تمرکز بالا و کنترل تنفس دقیق است.
“زو”، ” شیرین دودو” یا “تی تی” یکی بازی های است که ریشه در تاریخ و تمدن کشورهای منطقه دارد و قدمت اش به بیش از ۴ هزار سال قبل باز میگردد. این بازی با گذر زمان به یک رشته ورزشی به نام “کبدی” تبدیل شد. که از کلمه زبان تامیلی “کای پیتی” گرفته شده است که به معنای “دست به دست هم دادن” است. در گذشته شرکت کننده گان را به دو گروه گرگ و بره تقسیم میکردند و افراد گروه گرگ جداگانه و به نوبت با سر دادن صدای “زووووووو” به زمین حریم یا همان گروه بره وترد میشودند و به نیت شکار آنها به دنبال شان میدویدند.
لیگ کبدی
اگرچه کبدی هنوز در سطح جهانی به اندازه ورزش‌هایی مانند فوتبال یا بسکتبال شناخته نشده، اما در سال‌های اخیر با راه‌اندازی لیگ‌هایی چون لیگ حرفه ای در هند و توسعه فدراسیون‌های قاره‌ای، روند رشد آن شتاب گرفته است. ۵۸ کشور عضو فدراسیون جهانی کبدی هستند و قدرتهای اصلی این ورزش کشورهای هند، ایران، کره‌جنوبی و تایلند میباشند. مسابقات این بازی در چهار سبک استاندارد ۱۲ نفری، سالنی ۷ نفری، ساحلی ۶ نفری و سرکل ۱۴نفری، ولی با قوانین متفاوت برگزار میشود.
در ایران، کبدی از جایگاه بسیار خوبی برخوردار است و یکی از موفق ترین کشورهای آسیایی و جهانی در این رشته به شمار می‌رود. تیم ملی مردان ایران در سال ۲۰۱۸ موفق شد برای نخستین‌بار در تاریخ، تیم قدرتمند هند را شکست دهد و قهرمان بازی‌های آسیایی شود. تیم ملی زنان نیز افتخارات بزرگی چون نایب قهرمانی جهان و قهرمانی آسیا را در کارنامه دارد.
بیشتر بخوانید:
ورزش و سلامت روان
ایران همچنین با میزبانی رقابت‌های جهانی استاندارد و ساحلی، و حضور بازیکنانش در لیگ‌های حرفه‌ای بین‌المللی، نقش مهمی در ترویج کبدی ایفا کرده است. بازیکنانی چون محمد اسماعیل نبی‌بخش و فاضل اتراچالی از ستارگان شناخته شده این ورزش در سطح بین‌المللی هستند.
کبدی با پشتوانه فرهنگی و شور رقابتی بالا، مستعد آن است که در سال‌های آینده جایگاهی شایسته در میان ورزش‌های جهانی پیدا کند.
