رویای کانال پاناما ، احداث شگفت انگیزی که دو اقیانوس اطلس و آرام را به هم پیوند میزند، به قرن شانزدهم برمیگردد. این گذر گاه حیاتی تجارت جهانی، داستان پیچیده و پر ماجرایی همراه با چالش های انسانی و فنی در آن زمان را در دل خود جای داده است. کاوشگران اسپانیایی بدنبال راهی کوتاه برای انتقال کالا و طلا بین قاره ها بودند. نخستین تلاش جدی توسط فرانسوی‌ها آغاز شد، آنها که پیش‌تر برای ساخت کانال سوئز زبانزد همه بودند، شروع به احداث پاناما کردند. ولی پروژه پاناما چیزی بسیار فراتر از کانال سوئز بود. فرانسوی ها بسیار تلاش کردند که کانال را احداث کنند ولی با چالش های مهندسی گسترده روبرو شدند.
ناکامی فرانسوی‌ها
با شکست فرانسوی‌ها، ایالات متحده در دوران ریاست جمهوری تئودور روزولت پروژه را در سال ۱۹۰۴ به دست گرفت. تلاش‌های ساخت وساز آن، با وجود سازماندهی بهتر، با مشکلاتی نظیر رانش زمین، شرایط سخت کاری و کوهستان های سر به فلک کشیده منطقه روبرو بود. مهندسان آمریکایی ایده ساخت سیستم قفل‌های آبی را مطرح کردند. آنها به جای حفاری کامل، از آب‌بندها برای بالا بردن و پایین آوردن کشتی‌ها استفاده کردند. این سیستم یکی از شاهکارهای مهندسی زمان خود به‌شمار میرفت. بالاخره پروژه این کانال تکمیل و به یکی از پایه‌های تجارت جهانی تبدیل شد. ناگفته نماند که ساخت کانال پاناما با هزینه‌های انسانی قابل توجهی همراه بود. تخمین زده می‌شود که حدود ۲۲,۰۰۰ نفر جان خود را در اثر بیماری‌ها و شرایط دشوار کاری از دست دادند. این تعداد شامل کارگران فرانسوی در دوران شروع پروژه بوده و هم شامل کارگران آمریکایی در دوران تکمیل پروژه می‌شد.
بیشتر بخوانید:
اگر کانال پاناما ساخته نمی‌شد، تجارت جهانی بین اقیانوس‌ها می‌توانست دو برابر زمان فعلی طول بکشد. پس از افتتاح کانال در سال ۱۹۱۴، ایالات متحده به مدت حدود یک قرن کنترل این شاهراه حیاتی تجارت جهانی را بر عهده داشت. با اعتراضات متداوم مردم پاناما و توافق نامه ای که رئیس جمهور کارتر در سال ۱۹۷۷، امضاء کرد مالکیت کانال به پاناما واگذار شد واین کشور کنترل کامل کانال را بدست گرفت.
