کلانشهر لندن به شکل امروزی، نه از لحاظ ظاهری، نه گستره و جمعیت با لندن قرن هیجدهم و نوزدهم قابل مقایسه نیست. اما شاید یکی از ویژگی هایی که در طول این قرن ها تغییر نکرده، ترافیک سنگین و خیابان های شلوغ این شهر است. لندن حتی قبل از اختراع اتوموبیل هم درگیر معضل ترافیک وسایل حمل و نقل بوده است.
در قرن نوزدهم خیابانی پرمخاطره در وست مینستر، یکی از شلوغترین حومه های لندن بزرگ که پر از پیاده و وسایل نقلیه مبتنی بر اسب بود وجود داشت. روزنامه لندن تایمز در ۹ دسامبر ۱۸۶۸ نوشت: «عابرین پیاده تا کنون برای محافظت خود به حرکات دست و بازوی یک پلیس وابسته بودند. که اغلب مانع قابل اتکایی در برابر وقوع تصادفات نیست.»
نوآوری درخشان
همان روز تایمز با اشتیاق گزارشی از یک نوآوری درخشان که به تازگی در تقاطع نزدیک به پارلمان نصب شده بود ارائه کرد. و مژده داد که این وسیله به تنظیم ترافیک خیابانی کلانشهر کمک خواهد کرد. این نوآوری که تایمز از آن خبر می داد، اولین چراغ راهنمایی در جهان بود.
این چراغ توسط جان پیک نایت، یک مدیر راه آهن از ناتینگهام، براساس سیستم سمافور، یک سیستم پیام رسانی بصری رایج در تقاطع های راه آهن های آن دوران، طراحی شده بود. بازوهای رنگی در ارتفاع ۶ متری از خیابان نصب شده بودند که بین ۲ زاویه جابجا می شدند. کاملاً افقی به این معنی بود که ترافیک روبرو باید متوقف شود. هنگامی که بازوها تا شیب ۳۰ درجه پایین می آمدند، ترافیک می توانست با احتیاط ادامه یابد. در شب، وقتی بازوهای سمافور قابل رویت نبودند، چراغ‌های گاز قرمز و سبز علامت توقف و رفتن را می‌دادند.
نظاره گران لندنی
اگرچه یک پلیس هنوز مجبور بود در تقاطع خیابان گریت جورج و خیابان بریج بایستد و به عنوان اپراتور بازوهای چراغ را کنترل کند. روزنامه تایمز اولین چراغ راهنمایی را ساده و قشنگ می دانست.
اما همه لندنی ها به این اندازه شیفته اولین چراغ راهنمایی نبودند. یکی از خوانندگان روزنامه دیلی تلگراف آن را به ستون لامپ برودینگناگیانی (نام چراغ های گازی خیابانی آن دوران انگلستان) تشبیه کرد. که مبتلا به بیماری فیل پایی شده باشد. این تشبیه به غول پیکر و زخمت بودن اولین چراغ راهنمایی جهان از دید نظاره گران لندنی اشاره می کند.
بیشتر بخوانید:
تایمز پیش بینی کرده بود که بدون شک سازه های مشابه به سرعت در بسیاری از نقاط دیگر کلان شهر ساخته خواهد شد. اما مدت زمان تصدی سیگنال ترافیک سمافور در خارج از وست مینستر کوتاه بود و دستگاه ها تقریباً فرصتی برای تکثیر نداشتند.
کمتر از یک ماه از نصب آن نگذشته بود که یک خط گاز متصل به چراغ منفجر شد و اپراتور راهنمایی و رانندگی به شدت دچار جراحات سوختگی شد.
پس از این حادثه، دولت بریتانیا پروژه چراغ‌های راهنمایی گازی را کنار گذاشت و به سیستم قدیمی بازگشت و ماموری دیگر را در میدان گماشت تا تردد کالسکه‌ها و عابران پیاده را با حرکات دست هدایت کند.
