در عمق تاریکی ۷۰۰ متری اقیانوس اطلس، دنیایی شگفت انگیز پنهان شده است. هزارتویی از سازه های سر به فلک کشیده که بر اثر بازتاب نور ماشین آلات غواصی کنترل از راه دور، به رنگ آبی درخشان درآمده است. آنجا میدان گرمایی شهر گمشده منحصر به فردی است که مشابه آن تابحال در زمین دیده نشده است. این شبکه وسیع از سازه های کربناتی در کف اقیانوس مانند قلعه ای باستانی است که در زمان گم شده باشد.
شگفتی علمی
این مناره های بزرگ و یکپارچه توسط مایعاتی غنی از مواد معدنی به وجود آمده اند که در حال تراویدن از پوسته زمین هستند. اندازه این مناره ها از یک قارچ کوچک گرفته تا به «خدای دریا» که نام بلندترین آنهاست و ۶۰ متر ارتفاع دارد می رسد. درست بر خلاف چاه های گرمایی کف اقیانوس ها که به «دودکش های سیاه» مشهورند و برای رها کردن مایعات داغ و غنی از مواد معدنی دودی شکل به ماگما متکی هستند. اکوسیستم شهر گمشده به روشی کاملا متفاوت رشد می کند. از آنجا که در این میدان، واکنش های شیمیایی در اعماق گوشته زمین باعث تشکیل هیدروژن و متان که مواد ضروری برای زندگی هستند می شود. این میدان هیدروترمال به یک شگفتی علمی تبدیل شده است.
محیطی بیگانه
البته این شهر گمشده بیش از یک شگفتی زمین شناسی هیجان انگیز است، زیرا در آن زندگی نیز وجود دارد. در داخل ترک ها و شیارهای دودکش های بلند آن، رشته هایی از باکتری به سطوح معدنی چسپیده. و از هیدروکربن های خروجی از دریچه ها تغذیه می کنند. این اکوسیستم که انرژی خود را نه از طریق نور خورشید، بلکه از واکنش های شیمیایی تامین می کند. یکی از خشن ترین و بیگانه ترین محیط های شناخته شده روی زمین است. البته دانشمندان نیز بر این باورند که اینچنین اکوسیستمی ممکن است تنها به سیاره ما محدود نشود.
می شود اینطور نتیجه گرفت که؛ اهمیت و شهرت شهر گمشده تنها به دلیل آنچه در مورد زندگی در اعماق زمین به ما نشان می دهد نیست. بلکه به دلیل آنچه ممکن است در مورد زندگی در جاهای دیگر جهان به ما بگوید بسیار حائز اهمیت می باشد. دانشمندان نیز بر این باورند که محیطی اینچنینی ممکن است در اقیانوس دنیاهای دوردست از جمله قمرهای یخی سیاره مشتری یعنی «اروپا» و سیاره زحل به نام «انسلادوس» نیز وجود داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
