ایستاده راه رفتن روی دو پا یکی از ویژگی های کلیدی است که انسان را از سایر نخستی ها متمایز می کند. محققان دانشگاه هاروارد دو تغییر ژنتیکی تکاملی را شناسایی کرده اند که ساختار استخوان های لگن انسان را به گونه ای تغییر داد. که راه را برای سبک راه رفتن منحصر به فرد ما هموار کرد.
محققان بر روی استخوان ایلیوم یا تهیگاهی، وسیع‌ترین و بزرگ ترین استخوان تشکیل دهنده استخوان لگن یا همان لگن خاصره تمرکز کردند. انسان ها دو استخوان ایلیوم دارند؛ یکی در سمت راست ستون فقرات، دیگری در سمت چپ. که همراه با بخش های کوچکتر دیگری ساختار کاسه مانند لگن خاصره را تشکیل می دهند.
محققان ۱۲۸ نمونه از بافت جنینی را برای مقایسه رشد ایلیوم در گونه های مختلف از جمله انسان، موش، لمور، گیبون، شامپانزه و سایر نخستی ها جمع آوری کردند. آنها همچنین سلول ها و ژن های مسئول رشد این استخوان را مورد بررسی قرار دادند.
گیانی سنویراس، نویسنده ارشد ژنتیک تکاملی در دانشگاه هاروارد، در بیانیه‌ای می‌گوید: کاری که ما سعی کرده‌ایم انجام دهیم این است که رویکردهای مختلف را ادغام کنیم. تا یک تصویر کامل در مورد چگونگی رشد لگن در طول زمان به دست آوریم.
روند توسعه ایلیوم
تجزیه و تحلیل آنها دو تفاوت عمده بین انسان و سایر گونه ها در روند توسعه ایلیوم را آشکار کرد. اول اینکه مدت کوتاهی بعد از شروع تشکیل غضروف ایلیوم در جنین انسان، چرخشی نود درجه ای ایجاد می کند. که باعث می شود استخوان ها به جای بلند و باریک شدن کوتاه و پهن شوند. این شکل پهن و لگن مانند نقاط اتصال را برای عضلات گلوتئال انسان فراهم می کند. که برای راه رفتن روی دو پا ضروری هستند و همچنین هنگام ایستادن از اندام های داخلی ما محافظت می کند. دانشمندان گمان می کنند که این تغییر زمانی رخ داد که انسان های اولیه بین پنج میلیون تا هشت میلیون سال پیش از میمون های خانواده نخستی ها جدا شدند.
غضروف ایلیوم در سایر پستانداران به موازات ستون فقرات رشد می کند. اما چرخش چشمگیر مشاهده شده در انسان باعث می شود ایلیوم عمود بر آن رشد کند. تغییری بنیادی که برای محققان کمی تعجب آور بود، زیرا آنها انتظار داشتند یک تغییر تدریجی پیدا کنند.
دوم، سلول‌های استخوانی که در نهایت جایگزین غضروف ایلیوم می‌شوند، دیرتر از سایر نخستی‌ها در انسان شکل می‌گیرند. و حدود ۱۶ هفته پس از بسیاری از مابقی اسکلت انسان تشکیل می‌شوند. این فرآیند به لگن انسان اجازه می دهد تا شکل خود را در حین رشد حفظ کند.
به گزارش رویترز، دانشمندان گمان می کنند که این تغییر حدود یک ونیم میلیون سال پیش، زمانی که مغز انسان شروع به بزرگتر شدن شد، رخ داده است.
توانایی حرکت عمودی بر روی دو پا این اجازه را برای انسان های اولیه می داد که بدون صرف انرژی زیاد مسافت های طولانی را راه بروند یا بدوند و به پخش آنها در سراسر جهان دامن زد.
بیشتر بخوانید:
