سیاره کوتوله “سرس” بزرگترین جرم در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری است و تنها سیاره کوتوله واقع در منظومه شمسی داخلی است. این اولین عضو کمربند سیارکی بود که توسط “جوزپه پیازی” در سال ۱۸۰۱ کشف شد.
سال‌هاست که به آن سیارک می‌گویند، سرس آنقدر بزرگتر و متفاوت از همسایگان سنگی خود است که دانشمندان در سال ۲۰۰۶ آن را به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی کردند. اگرچه سرس ۲۵٪ از کل جرم کمربند سیارکی را تشکیل می‌دهد، پلوتو هنوز ۱۴ برابر بزرگتر است.
سرس یکی از معدود مکان‌هایی در منظومه شمسی ماست که دانشمندان مایلند نشانه های احتمالی حیات را در آن جستجو کنند. سرس چیزی دارد که بسیاری از سیارات دیگر ندارند؛ آب. اینجا روی زمین، آب برای حیات ضروری است، بنابراین ممکن است در جای دیگری با این ماده و چند شرایط دیگر نیز بتوان از حیات پشتیبانی کرد. اگر چیزی روی سرس زندگی کند، احتمالا میکروب‌های بسیار کوچکی مانند باکتری‌ها هستند. اگر سرس امروزه موجودات زنده نداشته باشد، ممکن است نشانه هایی از وجود حیات در گذشته در آن وجود داشته باشد.
ابعاد سرس
با شعاع ۲۹۶ مایل (۴۷۶ کیلومتر)، سرس ۱/۱۳ شعاع زمین است. اگر زمین به اندازه یک سکه پنج سنتی بود، سرس تقریبا به بزرگی یک دانه خشخاش بود.
از فاصله متوسط ۲۵۷ میلیون مایل (۴۱۳ میلیون کیلومتر)، سرس ۲.۸ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد. یک واحد نجومی (به اختصار آ یو) فاصله خورشید تا زمین است. از این فاصله، ۲۲ دقیقه طول می کشد تا نور خورشید از خورشید به سرس برسد.
کوتاه ترین طول روز
یک دور گردش سرس به دور خورشید ۱۶۸۲ روز زمینی یا ۴.۶ سال زمینی طول می کشد. سرس در حالی که به دور خورشید می‌چرخد، هر ۹ ساعت یک دور کامل می‌چرخد و همین امر باعث می‌شود طول روز آن یکی از کوتاه ترین روزها در منظومه شمسی باشد.
به همراه بقیه منظومه شمسی حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش تشکیل شد، زمانی که گرانش، گاز و غبار چرخان را به درون خود کشید و به یک سیاره کوتوله کوچک تبدیل شد.
سرس بیشتر شبیه سیارات زمینی (عطارد، زهره، زمین و مریخ) است تا همسایگان سیارکی خود، اما چگالی آن بسیار کمتر است. یکی از شباهت‌ها، لایه لایه بودن فضای داخلی آن است، اما لایه های سرس به وضوح مشخص نیستند. سرس احتمالا دارای یک هسته جامد و یک گوشته ساخته شده از یخ آب است. در واقع، سرس می‌تواند تا ۲۵ درصد از آب تشکیل شده باشد. اگر این درست باشد، سرس آب بیشتری نسبت به زمین دارد. پوسته سرس سنگی و غبارآلود با رسوبات نمکی زیاد است. نمک های روی سرس مانند نمک طعام (کلرید سدیم) نیستند، بلکه از مواد معدنی مختلفی مانند سولفات منیزیم ساخته شده‌اند.
سرس جو بسیار نازکی دارد و شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد حاوی بخار آب است. این بخار ممکن است توسط آتشفشان‌های یخی یا توسط تصعید یخ در نزدیکی سطح (تبدیل از جامد به گاز) تولید شود.
بیشتر بخوانید:
