محققان دیرینه شناسی در اروپا گونه جدیدی از خزنده دریایی و باستانی را شناسایی کرده‌اند. این هیولا اغلب به عنوان “هیولای ژوراسیک ” یا “اژدهای دریایی” شناخته می‌شود. زمان زندگی این موجود به ۱۸۳ میلیون سال پیش برمیگردد.
سون ساکس از موزه ناتورکونده بیله فلد و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: “گونه تازه طبقه بندی شده پلسیوسور ( که به معنی “شناگر اولیه با گردن دراز” است)، احتمالا در دوره ژوراسیک اولیه (از حدود ۱۷۴.۷ تا ۲۰۱.۴ میلیون سال پیش) دارای بلندترین گردن در بین سایر پلسیوسورها بوده است.” ساکس و همکارش دنیل مدزیا از آکادمی علوم لهستان در مجله “پرج لایف اند اینوایرمنت” در تاریخ ۴ آگوست نوشتند: “استخوان های این خزنده که دایناسور نیست، در سال ۱۹۷۸ توسط گوتیلف فیشر، مالک یک معدن سنگ و یک موزه کوچک در هولزمدن آلمان، پیدا شد.”
منطقه هولزمادن در جنوب غربی آلمان از نظر تاریخی، محل کشفیات دوره ژوراسیک بوده است. گونه هایی از جمله پلسیوسورها، که خزندگان ماهی خوار بودند، تالاتوسوچیان ها (تمساح‌های دریایی) و خزندگان دریایی دلفین مانند معروف به ایکتیوسورها، که طول آنها تا ۶۵ فوت (حدود ۲۵ متر) گزارش شده است، بوده است.
ویژگی های اسکلت پلسیوسور
محققان دیگر به ویژگی های متمایز اسکلت پلسیوسور که در موزه تاریخ طبیعی ایالتی اشتوتگارت قرار دارد، اشاره کرده بودند. ساکس در یک نشست خبری در مورد این تحقیق گفت:«این نمونه دهه هاست که که موزه ها در معرض نمایش بوده است. مطالعات قبلی اما هرگز آناتومی متمایز آن را به طور کامل بررسی نکرده بودند. بررسی دقیق ما ترکیبی غیرمعمول از ویژگی‌های اسکلتی را نشان داد که به وضوح آن را از تمام پلسیوسورهای شناخته شده قبلی متمایز می‌کند.»
ساکس به “یو اس ای تودی” گفت: «این گونه جدید حداقل ۴۳ مهره و شاید تا ۴۵ مهره داشته است – بقایای جمجمه پلسیوسور خرد شده و به خوبی حفظ نشده است.» «گردن بلند برای این گونه از پلسیوسور از ژوراسیک پیشین، ویژگی خاص است.» ساکس گفت: «پلسیوسور لونژیکولوم علاوه بر گردن بسیار بلند، سر نسبتا کوچکی داشته است. اما شناگر چابکی با اندام های پارو مانند بوده است.» او همچنین اضافه کرد که این خزنده همچنین مهره‌های پشتی بیشتری نسبت به اکثر پلسیوسورهای دیگر آن دوره داشته. و مفاصل “۷” شکل بین مهره‌های گردن و سینه داشته است.
این پلسیوسور تازه شناسایی شده حدود ۱۰.۵ طول داشته و قدیمی ترین پلسیوسور شناخته شده در این منطقه است. این منطقه دریای تتیس بخش زیادی از اروپا را تا دوران سنوزوئیک، که ۶۶ میلیون سال پیش آغاز شد، پوشانده بود. طبق گفته بریتانیکا، فسیل‌های پلسیوسورها به دوره تریاس حدود ۲۵۰ میلیون سال پیش تا دوره کرتاسه، قبل از انقراض دایناسورها حدود ۶۵ میلیون سال پیش، برمیگردد. پلسیوسورها در آمریکای شمالی، آسیا و استرالیا و در اقیانوس آرام و دریاهای اروپا زندگی می کردند.
حیات ماقبل تاریخ
پلسیوسورها انواع موجودات دریایی از جمله ماهی مرکب و سایر پلسیوسورها را می خوردند. به گفته ساکس اما آن‌هایی که گردن بلندی داشتند، مانند پلسیوسورهای دراز، عمدتا ماهی می خوردند. به گفته این دانشمند برخی از استخوان‌ها نشان می‌دهند که این فسیل «نه یک موجود بالغ، بلکه بیشتر یک موجود جوان مسن تر یا نیمه بالغ جوان» است. «اما این امکان وجود دارد… که این موجود بالغی بوده که ویژگی‌های آناتومیکی مورد انتظار از یک موجود نابالغ را حفظ کرده است.»
صرف نظر از این، این شناسایی، شکل دیگری از حیات ماقبل تاریخ را در منطقه ای که از قبل برای یافتن فسیل ها حاصلخیز بوده است، آشکار می‌کند. مادزیا در بیانیه ای گفت: «این کشف، قطعه دیگری به پازل تکامل اکوسیستم دریایی در طول یک دوره بحرانی در تاریخ زمین اضافه می کند. دوره اولیه توآرسین، زمانی که این حیوان زندگی می کرد، با تغییرات زیست محیطی قابل توجهی، از جمله یک رویداد بزرگ بی‌هوازی اقیانوسی که بر حیات دریایی در سراسر جهان تاثیر گذاشت، مشخص شد.»
دانشمندان می گویند آن دوره گرمایش جهانی در دوره ژوراسیک منجر به از دست رفتن اکسیژن در آب و انقراض بسیاری از گونه ها شد. شناسایی یک پلیسوسور جدید در منطقه هولزمدن، یافته ها را به شش نوع مختلف می‌رساند. ساکس گفت: «نشان می‌دهد که جانوران آنجا کاملا متنوع بوده اند.»
بیشتر بخوانید:
