سرود بابل شهر باستانی را ستایش می‌کند
تیمی از متخصصان ادبیات باستانی، متنی از بین‌النهرین را که بیش از ۱۰۰۰ سال مفقود بود، رمزگشایی کرده‌اند. سرود بابل که بر روی لوح‌های گلی حک شده است، این کلان‌شهر باستانی را توصیف می‌کند و بینش‌های جدیدی در مورد زندگی روزمره ساکنان آنجا ارائه می‌دهد. این متن در مطالعه‌ای که در مجله عراق منتشر شده است، به تفصیل شرح داده شده است.
بابل حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد در بین‌النهرین بنا نهاده شد. ویرانه‌های بابل یک میراث جهانی یونسکو در حدود ۵۲ مایلی خارج از بغداد، پایتخت عراق است. یک متن مذهبی به نام انوما الیش یا حماسه آفرینش بابلی، جزئیات خلقت جهان و ظهور مردوک، خدای اصلی شهر، را شرح می‌دهد. قانون حمورابی یکی از قدیمی‌ترین چارچوب‌های قانونی باقی‌مانده است و شامل مفهوم «بی‌گناه تا زمان اثبات جرم» می‌شود.
متون بابلی عمدتاً از یک سیستم نوشتاری باستانی به نام خط میخی بر روی لوح‌های گلی تشکیل شده‌اند. بیشتر این لوح‌ها تنها قطعات کوچکی باقی مانده‌اند. یکی از اهداف تیمی از دانشگاه بغداد در عراق و دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ در آلمان، رمزگشایی و حفظ صدها لوح خط میخی موجود در کتابخانه سیپار بوده است.
سرود ستایش باستانی
در پلتفرم کتابخانه الکترونیکی بابل، انریکه خیمنز، نویسنده همکار این مطالعه و آشورشناس، در حال دیجیتالی کردن تمام قطعات متن خط میخی کشف شده در سراسر جهان است. او با کمک هوش مصنوعی، قطعاتی را که به هم تعلق دارند، کنار هم قرار می‌دهد. خیمنز در بیانیه‌ای گفت: «با استفاده از پلتفرم پشتیبانی‌شده توسط هوش مصنوعی خود، موفق شدیم ۳۰ نسخه خطی دیگر را که متعلق به سرود کشف‌شده هستند شناسایی کنیم – فرآیندی که قبلاً دهه‌ها طول می‌کشید.» با این متون اضافی، تیم توانست این سرود ستایش باستانی را به طور کامل رمزگشایی کند. در آن، آنها بینش‌های جدیدی در مورد جامعه شهری بابل یافتند و معتقدند که سرود بابل بسیار گسترده بوده است.
یکی از اکتشافات جدید و هیجان‌انگیز شامل اطلاعات جدیدی در مورد زنان بابلی است – بسیاری از آنها کاهن بودند. سرودها همچنین ساکنان را به عنوان افرادی محترم نسبت به بیگانگان توصیف می‌کنند. سطور زیر از سرودی تازه کشف شده است که رودخانه فرات را توصیف می‌کند. این شهر در آن زمان در کنار رودخانه واقع شده بود.
فرات رود اوست – که توسط سرور فرزانه نودیمود بنا نهاده شده است –
آب رودخانه را فرو می‌نشاند، نیزار را سیراب می‌کند،
آب خود را به تالاب و دریا می‌ریزد،
مزارعش با گیاهان و گل‌ها شکوفا می‌شوند،
چمنزارهایش، با شکوفه‌های درخشان، جو جوانه می‌زنند،
که از آن، بافه‌ها چیده می‌شوند،
گله‌ها در مراتع سرسبز آرمیده‌اند،
ثروت و شکوه – آنچه شایسته بشر است –
بخشیده، تکثیر و به طور سلطنتی اعطا می‌شوند.
بیشتر بخوانید:
