آکسولوتل نوعی سمندر است که دگردیسی ندارد. به این معنا که این موجودات به موجود دیگری تبدیل نمی شوند. سمندرها دوزیستانی هستند که مانند قورباغه‌ها و سمندرها، زندگی خود را در آب آغاز می‌کنند.اکسولوتل‌ها بومی دریاچه‌ها و تالاب‌های جنوب مکزیکوسیتی، به ویژه دریاچه‌های شوچیمیلکو و دریاچه چالکو هستند. آبشش‌های آکسولوتل به صورت زائده‌های پر مانندی در قسمت بیرونی بدنشان ظاهر می‌شوند. این باعث می‌شود که آنها بسیار قابل تشخیص و بسیار بامزه باشند.
سمندرها معمولاً برای بالغ شدن، فرآیندی به نام دگردیسی را طی می‌کنند – مانند تبدیل شدن یک بچه قورباغه به قورباغه. سپس آنها بیشتر در خشکی زندگی می‌کنند. در طول دگردیسی، آنها به روش‌های مختلفی تغییر می‌کنند تا با زیستگاه جدید خود سازگار شوند. به عنوان مثال، آنها آبشش‌های تنفس آب خود را با ریه‌های تنفس هوا جایگزین می‌کنند و برای چشمان خود پلک رشد می‌دهند.
پدومورفیسم
این حالت، نئوتنی یا پدومورفیسم نامیده می‌شود. اگرچه آکسولوتل‌ها شبیه به شکل «بچه قورباغه‌ای» اکثر سمندرها به نظر می‌رسند، اما به این معنا بالغ می‌شوند که می‌توانند تولید مثل کنند. آنها همچنین تا حدودی ریه‌هایشان را توسعه می‌دهند، اما می‌توانند از طریق پوست خود تنفس کنند.
آکسولوتل‌ها هرگز این گذار را انجام نمی‌دهند. در عوض، آبشش‌های خارجی چین‌دار و سایر اندام‌های خود را حفظ می‌کنند.
اگر یک آکسولوتل یک پایش را از دست بدهد، یک پای جدید به دست می‌آورد. سمندر مکزیکی آبزی و در معرض خطر انقراض، استاد بازسازی است و بهترین توانایی مشترک بسیاری از دوزیستان، خزندگان و گونه‌های ماهی دیگر را به نمایش می‌گذارد. اما این موجودات خونسرد چگونه این کار را انجام می‌دهند؟
از قرن هجدهم زیست‌شناسان در تلاش برای یافتن راه‌حلی برای این معما بوده‌اند، به این امید که این امر بتواند درمان‌های پزشکی را ممکن سازد که به بدن انسان کمک کند تا بیشتر شبیه آکسولوتل‌ها رفتار کند
بیشتر بخوانید:
