اتیسم یک اختلال عصبی است که بخش های مختلف مغز افراد در همکاری با یکدیگر دچار مشکل می شوند. این اختلال در سه سال اول زندگی بروز می کند و مادام العمر است. دلیل اصلی اختلال اوتیسم نقض و ناتوانی در ارتباط و تعاملات اجتماعی و بروز رفتارهای روزانه می باشد . افراد دارای اوتیسم، دنیا را متفاوت‌تر از بقیه می‌بینند، می‌شنوند و حس می‌کنند. اتیسم بیماری نیست و درمان دارویی قطعی نیز ندارد. اما با توانبخشی، فرد دارای اتیسم می‌تواند مهارت کسب کرده و زندگی مستقلی داشته باشد و همچنین نبوغ خاصی را از خود نشان دهد.
بعضی از افراد دارای اوتیسم، مشکلات دیگری نیز از جمله کم‌توانی ذهنی، اختلال یکپارچگی حسی، اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه، صرع و مشکلات گوارشی دارند. به این معناست که این افراد، نیازمند سطوح حمایتی مختلفی هستند.
علت اتیسم چیست؟
اتیسم علت واحدی ندارد. زمانی تصور می‌شد که اختلال روان‌شناختی ناشی از تجارب تروماتیک (ضربه به سر)، منجر به انحراف هیجانی و اجتماعی میشود که این صحیح نیست. امروزه، پژوهشگران معتقدند که احتمالاً چندین ژن، ترکیب با عوامل محیطی، در ایجاد اوتیسم دخیل باشند. همچنین بعضی مطالعات در افراد اتیسم، نا بهنجاری‌هایی در چندین ناحیه مغزی شامل مخچه، آمیگدال (بادامه) و هیپوکامپ را نشان داده‌اند. این یافته‌ها قابل توجه و مهم هستند و نیاز به مطالعه بیشتری دارند.
شیوع اختلال طیف اتیسم
میزان شیوع اختلالات طیف اتیسم در دو دهه‌ی گذشته در سراسر جهان افزایش زیادی داشته است و به طور کلی اعتقاد بر این است که اتیسم در حال افزایش است. پژوهش‌های ۲۰ سال گذشته تاکنون نشان داده‌اند که میزان افراد با اختلال اتیسم شاید به این دلیل مورد افزایش است که والدین بیشتری علائم آن را شناخته و در کل این اختلال در دهه های اخیر به دلیل پیشرفت علم پزشکی در عرصه های مختلف بیشتر گزارش میشود. در اوایل دهه‌ی اخیر برآورد می‌شد که شیوع این اختلال ۱ در ۱۰۰ نفر باشد. این میزان در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده است، به طوری که طبق آخرین پژوهش‌ها این آمار در سال ۲۰۰۹ میلادی یک مورد در هر ۹۱ نفر در آمریکا و یک مورد در هر ۶۶ نفر در انگلستان گزارش شده است. همچنین در آخرین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی آمریکا، شیوع آن، ۱ به ۵۹ ذکر شده است.
بیشتر بخوانید:
