نام سیمین بهبهانی برای خیلی از ایرانیان مترادف با حس خوب خواندن یک شعر دلنشین است. غزل های سروده شده از او بسیار روان و در وزن های متفاوت و کمتر شنیده شده اند و به همین دلیل او را به “نیمای غزل” مشهور کرده است. سیمین به‌گونه‌ای شعر می‌گفت که گویی آنها را در وجود خود داشته است. این خصلت شاید از آنجایی می‌آمد که در خانواده‌ای آشنا با ادبیات و شعر پرورش‌یافته و مادر و پدری آشنا با این حوزه و فعال در آن داشت. سیمین بهبهانی که نام خانوادگی اصلیش خلیلی است ، فرزند عباس خلیلی از روحانیون مبارز نجف در ابتدای قرن بیستم و از روزنامه‌نگاران شاخص ایرانی دوره پهلوی بود.
حمایت از حقوق زنان
سیمین بهبهانی از زنان سنت ستیز بود و علاوه بر ادبیات و شاعری در عرصه‌های حقوق بشری نیز فعالیت می‌کرد و حمایت از حقوق زنان از موضوعاتی بود که او را به خود مشغول کرده بود. او همواره دغدغه وطن داشت و در راستای پیشرفت آن می‌کوشید. این امر و فعالیت‌های متعدد او در این حوزه‌ها نیز بر گستردگی مخاطبان شعر او تاثیر مثبتی گذاشته بود.
بیشتر بخوانید:
دفتر اول، دوباره می سازمت وطن، با مادرم همراه و مجموعه داستان‌ها و یادنوشته‌ها از جمله آثارهای او می باشد. دفتر اول مجموعه اشعار سیمین می باشد که در ابتدا کلاسیک بوده است اما به تدریج و با گذشت زمان اسانس خیال نیز وارد آنها شد. سیمین شاعری توانا در زمینه شعر اجتماعی صویر بسیاری از مسائل و دغدغه‌های این حوزه در شعر او نمود دارد. همین امر سبب شده تا مخاطب خاص خود را داشته باشد. اشعار سیمین بهبهانی را گاه شنیده‌ایم مانند این شعر از او که با صدای همایون شجریان بر جان‌ها نشسته است:
نه بسته‌ام به کس دل نه بسته کس به من دل/ چو تخته‌پاره بر موج رها رها رها من
ز من هر آنکه او دور چو دل به سینه نزدیک/ به من هر آنکه نزدیک از او جدا جدا من
نه چشم دل به سویی نه باده در سبویی/ که تر کنم گلویی به یاد آشنا من
دوباره می‌سازمت وطن
اگرچه با خشت خام خویش
ستون به سقف تو می‌زنم
اگرچه با استخوان خویش
دیدگاهتان را بنویسید