باستان‌شناسان عسلی را در مقبره‌های فراعنه مصر کشف کرده‌اند که بعد از ۳۰۰۰ سال همچنان قابل خوردن است. این به دلیل خواص طبیعی آنتی‌باکتریال عسل است که به دلیل قابلیت اسیدیته بالا و کم‌آبی رشد باکتری‌ها را محدود می‌کند !
نقش عسل در زندگی مصریان باستان
عسل در زندگی روحانی، اجتماعی و اقتصادی مصریان باستان نقش مهمی بازی می‌کرده‌است. از حکایت‌های به‌جا مانده در پرستش‌گاه‌ها و آرامگاه مردگان چنین بر می‌آید که عسل در آن روزگار ازاهمیت بسیاری برخوردار بوده . و در سنن قدیمی با اشاره به اهمیت دارویی عسل، به بیماران جهت درمان تجویز می‌شد. مصریان قدیم ترکیبی از جو، عسل و گندم تهیه و به جای الکل استفاده می‌کردند.
عسل با گذشت زمان و با توجه به منبع شهد خود به خود شکرک می‌زند. و این یک فرایند طبیعی است که هیچ‌گونه تأثیری بر روی خواص شیمیایی یا کیفیت آن نمی‌گذارد. برای آب کردن این شکرک می‌توان از آب گرم استفاده کرد. ولی باید توجه شود که اگر عسل با دمایی بیش از ۴۰ درجه سلسیوس گرم شود، مواد بیولوژیکی فعال آن از بین خواهد رفت.
این خصوصیات عسل به دلیل ترکیب منحصر به فرد آن از قند‌ها و سایر مواد تشکیل دهنده است. علاوه بر آب‌زدایی از باکتری‌ها، آنزیم‌های موجود در عسل که توسط زنبورها تولید می‌شود، به تولید مقادیر کمی پراکسید هیدروژن کمک می‌کند، که یک ضدعفونی‌کننده است.
خاصیت ضد باکتریایی باعث شده که عسل نه تنها به عنوان غذا بلکه به عنوان یک عامل درمانی برای زخم‌ها و سوختگی‌ها از دوران باستان تا به امروز استفاده شود. حتی در دنیای مدرن، عسل به عنوان یک ماده موثر در برخی از پانسمان‌های پزشکی به کار می‌رود.
بیشتر بخوانید:
یونانیان باستان تصور می‌کردند که خدایان چون خوراک بهشتی می‌خوردند، فناناپذیر و ابدی گشته‌اند. آن‌ها ایمان داشتند که عسل یکی از اجزای مهم این خوراک بهشتی است.
ابوعلی سینا دانشمند بزرگ ایرانی ۱۰۰۰ سال پیش در کتاب قانون خود نسخه‌های زیادی بر پایه عسل و موم آن تجویز کرده‌است.
