آینده نگری (به ایتالیایی: Futurismo) جنبشی هنری و اجتماعی بود که در سال ۱۹۰۹ توسط شاعر ایتالیایی فیلیپو توماسو مارینتی در میلان تأسیس شد. مارینتی این جنبش را درمانیفست آینده نگری خود آغاز کرد، که برای اولین بار در ۵ فوریه ۱۹۰۹ در مجله لاگازتا دلامیل منتشر کرد، مقاله‌ای که سپس در روزنامه فرانسوی لو فیگارو هم منتشر شد.
مارینتی نفرت پرشوری از همه چیز قدیمی، به ویژه سنت گرایی سیاسی و هنری داشت. او نوشت: «ما هیچ بخشی از گذشته را نمی خواهیم؛ ما آینده نگران جوان و قوی هستیم!». آینده گرایان که گرایش های شدید ملیگرایی داشتند به سرعت، تکنولوژی، جوانان و خشونت، ماشین، هواپیما و شهر صنعتی تاکید داشتند. برای آن ها همه این موارد نشان دهنده پیروزی تکنولوژیکی بشریت بر طبیعت بودند. آنها فرقه گذشته و تقلید را رد کردند، اصالت را ستایش کردند. با شعار«هرچه جسور و خشونت آمیز»، با افتخار «لکه دیوانگی» را به خود می گرفتند. منتقدان هنر را بی فایده می دانستند، علیه هارمونی و خوش سلیقگی شورش کردند. تمام مضامین و موضوعات سبک های قبلی هنر را کنار گذاشته و علم را محوریت قرار دادند.
جنبش‌های موازی
آینده نگری اگرچه عمدتاً یک پدیده ایتالیایی بود، اما جنبش‌های موازی در روسیه، انگلستان، بلژیک و جاهای دیگر وجود داشت. آنها در هر رسانه هنری از جمله نقاشی، مجسمه سازی، سرامیک، طراحی گرافیک، طراحی صنعتی، طراحی داخلی، طراحی شهری، تئاتر، فیلم، مد، منسوجات، ادبیات، موسیقی، معماری و حتی غذاهای آینده نگر فعالیت می کردند.
آینده گرایان مشوق غرور، انرژی، نظامی گرایی و گسترش ملی گرایی بودند و فرصت طلبی، صلح طلب و احساساتگرایی را شرم آور میدانستند. آنها می‌خواستند که جوانان از تقلید و جزم گرایی نفرت داشته باشند. آینده‌گرایان در صدد آن بودند که جوانان اشتیاق به الهام آزاد و غیرمهار شده داشته باشند. علیه احساسات بیش از حد شورش کنند و با خطر کردن و شیفتگی خوی بگیرند. هنر آینده نگر از انتقال یک جهان بینی خاص به حوزه های ادبیات، نقاشی، مجسمه سازی، معماری و موسیقی سرچشمه گرفته است. در این سبک هنری، شهود به منظور جایگزینی رویکردهای منطقی، بداهه برای جایگزینی بر قوانین آموخته شده بود. و بازگشت به طبیعت برای نشان دادن جایگزینی فرهنگ در نظر گرفته شد.
شخصیت های کلیدی ایتالیایی ها این جنبش عبارتند از: فیلیپو توماسو مارینتی، اومبرتو بوچیونی، کارلو کارا، جینو سورینی، جیکومو بالا، آنتونیو سانتیلیا، برونو موناری، بندتا کاپا و لوئیجی روسلو، روس ها ناتالیا گونچارووا، ولیمیر خلبنیکوف، ایگور سوریانین، دیوید بورلیوک، آلکسی کروچنیخ و ولادیمیر مایاکوفسکی بلژیکی ژول اشمالزیگوگ و آلمادا نگریروس پرتغالی.
بیشتر بخوانید:
