خاستگاه سوزن خیاطی، فراتر از تاریخ مکتوب، به عصر پارینه سنگی (عصر حجر) باز می گردد. دورانی که مردم به عنوان شکارچی برای اولین بار هنر خیاطی را با تبدیل پوست حیوانات به لباس برای محافظت از خود در برابر سرما آموختند. در مقایسه یک سوزن مدرن با آنهایی که در آن دوره استفاده می شده تفاوت کمی دیده می شود. با این حال، سازندگان این سوزن‌ها، ماگدلنیایی ها از آدمیان کرومانیون بودند. مردمی که شاید بیشتر به خاطر غارنگاره های زیبایشان که در غارهای اروپا یافت می‌شوند، شناخته شده‌اند.
در حالی که این سوزن‌ها شباهت هایی با دوره‌های اولیه پارینه سنگی دارند، فرایند ساخت و کیفیت آنها تا دوران ماگدلین ها پیشرفت چشمگیری نداشته است. در برخی از مناطق فرانسه سوزن های استخوانی یافت شده بسیار زیاد است که نشان دهنده رواج کارگاه های سوزن سازی در آن دوران است. کشف کارگاه های باستانی با ابزارهایی از سنگ چخماق و سوزن هایی که در مراحل مختلف ساخت رها شده اند. شواهد خوبی از چگونگی ساخت سوزن ها را ارئه می دهند.
یک تراشه ابتدا با ابزار کنده کاری از استخوان حیوان جدا می شد، فرآیندی که خود به مهارت زیادی نیاز داشت. سپس این تکه استخوان را احتمالاً با تراشیدن آن با تیغه‌ای دندانه دار گرد می‌کردند. و سپس آن را بر روی یک بلوک شیاردار از ماسه سنگ برای صیقل دادن و تیز کردن می سابیدند. در نهایت سوراخ چشم با حفر کردن هر دو صورت سوزن ایجاد می شد.
استخوان حیوانات
استخوان گوزن‌های شمالی و استخوان‌های سایر حیوانات که در غارها یافت می‌شوند، آثار بریدگی در ناحیه تاندون‌ها را نشان می‌دهند. از آنجایی که می‌دانیم اینوئیت ها (مردمان بومی قطب شمال) و ساپمی ها (مردمان بومی سرزمین های شمالی مانند فنلاند و نروژ) از تاندون حیوانات برای نخ استفاده می‌کنند. منطقی به نظر می رسد که فرض کنیم آدمیان عصر پارینه سنگی نیز که در شرایط مشابهی زندگی می‌کردند هم باید همین کار را کرده باشد. ساپمی ها با استفاده از دندان‌های خود، رباط های گوزن شمالی را به رشته‌های باریکی جدا می‌کنند. و هر از گاهی آنها را با مغزاستخوان گوزن شمالی می‌مالند تا انعطاف‌پذیر شوند. تغییر شکل و ابعاد سوزن ماگدالن نشان می دهد که از نخ هایی با اندازه های مختلف استفاده شده است. که خود این احتمال را تقویت می کند که در آن دوره شیوه های مختلفی از سوزن کاری شناخته شده و رایج بوده است.
مشخص نیست که آیا پوست ها مستقیماً با چنین سوزن های ظریفی به هم وصل شده اند یا خیر. احتمالاً قبل از استفاده از سوزن های استخوانی ابتدا سوراخ‌هایی با استفاده از ابزاری دیگر ایجاد می شدند. اینوئیت ها می دانند چگونه پوست را به گونه ای آماده کنند که استفاده مستقیم از سوزن امکان پذیر باشد. بنابراین ما ایده بسیار دقیقی از محتویات جعبه خیاطی مردمان غارنشین داریم. متأسفانه سوزن‌دوزی‌های عهد باستان حفظ نشده اند. و تنها می‌توان امیدوار بود که با یافتن تصاویر لباس‌هایشان در غارنگاره ها، بدانیم این افراد چگونه لباس می‌پوشیدند.
بیشتر بخوانید:
