در اواخر دهه ۱۹۸۰، باستان‌شناسان بقایای زنی را کشف کردند که تقریبا ده هزار و پانصد سال پیش در دره «میوس» بلژیک زندگی می‌کرد. اکنون، محققان می‌گویند که ایده‌ای از شکل ظاهری احتمالی او دارند. تیمی از دانشمندان دانشگاه گنت در بلژیک با همکاری هنرمندان، بازسازی واقع‌گرایانه‌ای از چهره این زن و همچنین یک تصویر مجازی از زندگی او در زمان حیاتش ارائه داده‌اند. هنرمندان هلندی، «کنیس و کنیس»، بازسازی چهره را انجام دادند در حالی که «اولکو گلیمروین» تصویرسازی را انجام داد.
دانشمندان با استفاده از نمونه دی ان ای که از جمجمه این زن به دست آوردند، تشخیص دادند که او موهای تیره و چشمان آبی داشته است. این زن به همان جمعیت شکارچی-گردآورنده‌ای تعلق دارد که «مرد چدار» که بقایای او در سال ۱۹۰۳ در انگلستان پیدا شد به آن تعلق داشت. اما تحلیل دی ان ای او نشان می دهد که در مقایسه با سایر قبایل شکارچی گردآورندگانی که در دوره میان‌سنگی یا عصر حجر میانه در اروپای غربی زندگی می‌کردند و همچنین با مرد چدار که پوست تیره و چشمان آبی داشت، این زن پوست کمی روشن‌تری داشته است.
این کشف نشان می‌دهد که قبایل شکارچی گردآورنده عصر میان‌سنگی رنگ پوست‌های متنوعی داشته‌اند. که ممکن است تحت تأثیر عواملی مانند رژیم غذایی، الگوهای مهاجرت و آب و هوای محلی آنها بوده باشد. ایزابل دی گروت، باستان‌شناس دانشگاه گنت که رهبری پروژه بازسازی را بر عهده داشت، در مصاحبه با روزنامه تایمز لندن گفت: «تاکنون، بیشتر یافته‌های مربوط به آن زمان، پوست تیره‌تری را نشان می‌دادند. این نشان می‌دهد که قدمت تنوع رنگدانه‌های پوست از آنچه قبلاً تصور می‌کردیم هم بیشتر بوده است.»
دوره میان‌سنگی
محققان همچنین از بقایای او توانستند نتیجه بگیرند که این زن دارای برآمدگی‌های ابروی قوی و پل بینی بلندی بوده. و هنگام مرگ بین ۳۵ تا ۶۰ سال سن داشته است. دانشمندان بر اساس مصنوعات دوره میان‌سنگی یافت شده در دره میوس مانند بقایای ماهی، استخوان‌های دام های وحشی و ابزارهای سنگی، گمان می‌کنند که قبیله او کوچ‌نشین بوده‌اند. به این دلیل که گروه ها و قبایل وابسته به این منابع طبیعی باید به جایی که این منابع فراوان هستند نقل مکان می‌کردند.
بقایای این زن در سال ۱۹۸۸ در جریان کاوش‌های باستان‌شناسی غار مارگو، در نزدیکی شهر دینانت در بلژیک و نزدیک مرز فرانسه پیدا شد. به گزارش سی‌ان‌ان، او در کنار زنان دیگر دفن شده بود. که امری غیرمعمول بود زیرا سایر مکان‌های دفن شناخته‌شده‌ی دوران میان‌سنگی حاوی بقایای زنان، مردان و کودکان هستند. به نظر می‌رسد که این غار برای چند صد سال برای تدفین مورد استفاده قرار گرفته است. این نشان می‌دهد که گروه‌های میان‌سنگی «اماکن یادبود» داشتند و مردم با وجود سبک زندگی شکارچی-گردآورنده‌ی سیار خود به آنها بازمی‌گشتند.
در زمان کشف اولیه، محققان هیچ راهی برای بررسی دی ان ای زنان دفن شده در غار را نداشتند. با این حال، اکنون فناوری به اندازه‌ای پیشرفت کرده است که به دانشمندان اجازه می‌دهد مواد ژنتیکی باستانی این مکان را تجزیه و تحلیل کنند.
بیشتر بخوانید:
