وقتی انسانها با هم همکاری و مشارکت میکنند، میتوانند دستاوردهای بزرگی حاصل کنند. اما اگر آنها نتوانند به شکلی صحیح با یکدیگر بحث و استدلال کنند، حداقل بر اساس مطالعه ای در مجموعه «مقالات آکادمی ملی علوم»، لزوما از مورچه ها باهوش تر نیستند.
هم مورچه‌ها و هم انسانها میتوانند با یکدیگر همکاری کنند تا یک شی را از میان یک سری موانع حرکت دهند. بنابراین دانشمندان مورچه ها و انسانها را در مقابل یکدیگر قرار دادند. آنها افراد و گروه هایی با اندازه های مختلف از هر دو گونه را بر آن داشتند که شکلی مانند حرف «تی» انگلیسی را از شکافهای دیوار عبور دهند.
این نوع پازل برای مورچه ها سخت است. زیرا ارتباطات مبتنی بر «فرمون» آنها (یک ماده شیمیایی که توسط آنها تولید و آزاد می شود و بر رفتار یا فیزیولوژی دیگر اعضای گونه خود تأثیر می گذارد) نوع هندسه مورد نیاز برای عبور جسم از شکافها را در نظر نمی گیرد. برای مقایسه بیشتر آزمایش‌ها، این تیم همچنین ارتباط انسانها را با استفاده از عینک آفتابی و ماسک و منع صحبت کردن و اشاره کردن، از بین بردند. بنابراین انسانها، مانند مورچه‌ها، مجبور بودند بدون سخن گفتن با هم کار کنند. و با تکیه بر نیروهایی که توسط شرکت‌کنندگان دیگر ایجاد می‌شد، بفهمند که چگونه قطعه را حرکت دهند.
حل معما
گروه‌های مورچه‌ها در حل معما بسیار بهتر از مورچه‌های منفرد بودند، و چیزی که محققان به عنوان حافظه جمعی «ظهور» توصیف کردند هوشی برتر بود. از سوی دیگر، گروه‌های انسانها هنگام کار با هم بهتر عمل نمی‌کردند.
محققان معتقدند که در غیاب توانایی بحث و سخن، انسانها سعی می کنند به جای ارزیابی کامل مشکل، سریع به یک اجماع برسند. آنها پیشنهاد میکنند که این «تفکر گروهی» مردم را به سمت تلاش‌های «طمع‌آمیز» بی‌ثمر سوق می‌دهد. که در آن قطعه را مستقیماً به سمت شکافهای دیوار می‌کشند. نه راه‌حل نا آشکار و صحیح کشیدن جسم به فضای میانی و سپس عبور از شکاف. محققان نتیجه میگیرند در حالی که مورچه ها “در همکاری عالی هستند”، انسانها برای به نتیجه رسیدن باید بتوانند استدلال و صحبت کنند. تا از کشمکش بیهوده جمعی اجتناب کنند و تنها به راه حل برسند.
بیشتر بخوانید:
