اختلال دوقطبی یک بیماری روحی روانی است که باعث تغییرات شدید در احساسات، خلق و خو، انرژی و سطوح فعالیت می شود. این بیماری دوره‌هایی را شامل میشود که یکی از آنان دوره شیدایی است. دوره های شیدایی دوره‌هایی هستند که شخص بیمار احساس می‌کند به‌شدت، سرخوش، تحریک‌پذیر یا پرانرژی هست.
این بیماری شامل اپیزودهای افسردگی نیز هست که در آن دوره‌ها شخص بیمار احساس می‌کند به شدت غمگین، بی‌تفاوت یا ناامید هست. با وجود این دوره‌های مختلط دوره‌هایی هستند که بیمار همزمان علائم شیدایی و افسردگی را تجربه می‌کند.
اختلال دوقطبی می تواند انجام وظایف روزمره، کار کردن، تحصیل و حفظ روابط اجتماعی و خانوادگی را دشوار کند. علائم دیگر این بیماری عبارتند از کاهش نیاز به خواب، بیشتر یا تند تر سخن گفتن، افکار شلوغ و غیر قابل کنترل، حواس پرتی، افزایش فعالیت، افزایش رفتار پرخطر یا تکانشی.
راه‌های کمک به افراد مبتلا
راه های زیادی برای کمک به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی وجود دارد، که در زیر آمده است.
بیمار را درک کنید و به او گوش دهید. به آنها بگویید که می خواهید تجربیات آنها را درک کنید و از آنان سؤالات بپرسید. از تجربیات آنان بپرسید و آن سؤالات را وسیع تر مطرح کنید.
نگرانی و استرس آنان را کاهش دهید. استرس می تواند اختلال دوقطبی را بدتر کند. می توانید سعی کنید یک برنامه روزانه ایجاد کنید و به آنها در کاهش استرس کمک کنید.
در کمک کردن به آنان صبور باشید. اثربخشی بسیاری از داروها ممکن است طولانی‌تر باشد. برای آنها غیرعادی نیست که ماهها یا حتی سالها داروها و دوزهای مختلف را آزمایش کنند.
می توانید به آنها کمک کنید تا قرار های ملاقات پزشکی و تراپی داشته باشند. به آنها همراه باشید و مطمئن شوید که داروهای خود را مصرف می کنند. همچنین می توانید به
با آنها وقت بگذرانید. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می توانند احساس انزوا و تنهایی کنند.
بیشتر بخوانید:
محیط را پر آرامش و ساکت نگه دارید. به آنها کمک کنید از فعالیت و تحریک زیاد اجتناب کنند. و اجازه دهید بهتر و آرامتر بخوابند. به طور خلاصه، افراد دارای اختلال دوقطبی بسیار آسیب‌پذیر هستند و بیشتر نیاز دارند که درک شوند و با شرایط کنار بیایند. بنابراین نیاز دارند که شما در کنار آنان باشید. شما باید راهکارهای کمک کردن به آنان را بیشتر بیاموزید، از متخصصان بپرسید و آنها را تجربه کنید.
