کنفرانس برلین در سال ۱۸۸۴-۱۸۸۵ حاکمیت منطقه آزاد کنگو را به شاه لئوپولد دوم واگذار کرد. تا سال ۱۹۰۸ کنگو تحت فرمان لئوپولد بود و از آن پس به کشوربلژیک اهدا شد.
از سال ۱۸۸۵ تا سال ۱۹۰۸ از املاک شخصی شاه لئوپولد محسوب میشد. در طی این مدت این کشور مجبور به تحمل استثمار سیستماتیک منابع طبیعی اش، به خصوص الماس، عاج و لاستیک بود.
اگرچه این قلمرو از بروکسل اداره میشد، پایتخت اداری آن شهر بندری بوما بود. شهری که از آن بارهای عظیم مواد خام به خارج صادر میشد. بوما همچنان محل زندگی فرماندار کل کنگو بود کسی که نماینده مستقیم شاه لئوپولد در کنگو بود. در واقع لئوپولد خود شخصا هرگز در کنگو حتی قدم هم نگذاشت. کنگو به ۱۴ ناحیه تقسیم شده بود که توسط ماموران عالی رتبه دولتی که به فرماندار کل گزارش می دادند اداره می شد. این ماموران مستقیما توسط شاه انتخاب میشدند. این کارگزاران گاهی اوقات به عنوان عوامل بازرگانی عمل میکردند، اگرچه وظیفه اصلی آنها تأمین بیشترین مقدار ممکن عاج و لاستیک طبیعی در کوتاه‌ترین زمان ممکن بود.
دولت استعماری شاه لئوپولد
دولت استعماری شاه لئوپولد با به وجود آوردن رژیم وحشت و ترور مردم بومی را کنترل میکرد. کشتار جمعی و قطع عضو در سایه این رژیم به امری عادی تبدیل شده بود. لئوپولد و بازرگانان او از کشتار و خشونت به عنوان ابزار تحمیل خواسته های خود بر مردم کنگو استفاده میکردند. همچنان در طی این دوران صدهای هزار کودک کنگویی از خانوادهای خود جدا شده و برای کار توسط سفیدپوستان کاتولیک به خانواده‌های بلژیکی سپرده شدند.
بیشتر بخوانید:
خدایی با طبیعت دوگانه و پارادوکس
بیشتر این جنایات توسط مبلغان مذهبی از ایالات متحده ثبت شد. انتشار مدارکی از این جنایات خشم عمومی را در کشورهای مختلف برانگیخت. در ۱۸ اکتبر ۱۹۰۸، پارلمان بلژیک به نفع الحاق کنگو به عنوان یک مستعمره بلژیک رای داد.
با گذشت بیش از ۱۲۰ سال از حکمرانی لئوپولد در جای جای شهر بروکسل اثری از وی وجود دارد. بلژیکی های سلطنت طلب او را «پادشاه سازندگی» می دانند. چرا که با ثروت زیادی که پادشاه لئوپولد از منابع طبیعی کنگو بدست آورد بناهای زیادی در بلژیک بنا کرد. این ثروت به دست آمده هنوز هم حوزه عمومی در این کشور صرف می شود.
