بیش از ۴۰ سال است که تقاضای بشر از طبیعت از آنچه سیاره ما می تواند تجدید و ارائه کند بیشتر شده است. برای ارائه منابع طبیعی و خدمات زیست محیطی که در حال حاضر استفاده می کنیم، به ظرفیت احیا کننده ۶/۱ زمین نیاز داریم. این رقم بر حسب معادلات زیست محیطی و بر اساس میانگین ردپای اکولوژیکی کنونی بشریت محاسبه گشته است . ردپای اکولوژیکی روشی برای سنجش وابستگی انسان به منابع طبیعی با محاسبه مقداری از محیط زیست مورد نیاز برای حفظ یک سبک زندگی خاص است. یا به عبارت دیگر، حجم تقاضای انسان در مقابل ظرفیت طبیعت در برآورده کردن آن تقاضا را می سنجد.
بیشتر بخوانید:
ردپای اکولوژیکی تمام خدمات اکولوژیکی مورد نیاز مردم را که برای زیست کردن رقابت می کنند را جمع آوری می کند. این شامل ظرفیت مورد نیاز برای محصولات زراعی، چراگاه، مناطق آباد، زمین های ماهیگیری و محصولات جنگلی است. همچنین شامل منطقه جنگلی مورد نیاز برای جذب انتشار دی اکسید کربن است که توسط اقیانوس قابل جذب نیست. کربن حاصل از سوختن سوخت‌های فسیلی برای بیش از نیم قرن بارزترین عامل ردپای اکولوژیکی بشر بوده است. و سهم آن همچنان در حال افزایش است.
ظرفیت زیستی زمین
هم ظرفیت زیستی و هم ردپای اکولوژیکی در یک واحد مشترک به نام هکتار جهانی (gha) بیان می‌شوند. در سال ۲۰۱۲، کل ظرفیت زیستی زمین ۲/۱۲ میلیارد هکتار جهانی یا ۷/۱ هکتار جهانی برای هر نفر بود. در حالی که ردپای اکولوژیکی بشریت ۱/۲۰ میلیارد هکتار جهانی یا ۸/۲ هکتار جهانی برای برای هر نفر بود. ردپای اکولوژیکی به طور نابرابر توزیع شده است، به طوری که ساکنان کشورهای با درآمد بالا فشار نامتناسبی بر طبیعت وارد می کنند. زیرا آنها بیش از سهم منصفانه خود از منابع زمین استفاده می کنند. برای مثال ردپای اکولوژی هر شهروند فرانسوی ۵، روسی ۶، چینی ۴ و پاکستانی ۸/۰ هکتار جهانی می باشد.
