ونسان ون گوگ از لحاظ روحی و روانی زندگی پر چالشی داشت و بارها در بیمارستان های روانی بستری شد. مجموعه نقاشی های ون گوگ با ژرفای دنیای درونی عاطفی، ذهنی و معنوی او عجین شده است. هنگامی که ون گوگ شب پرستاره را در ۱۸۸۹ نقاشی کرد، در آسایشگاه روانی سن پل دو مازول در سن رمی در جنوب فرانسه اقامت می کرد.
وقایع قبلی که منجر به بستری شدن او در بیمارستان شد، بسیار پرآشوب بود. و گفته می شود که او پس از یک تلاطم روانی شدید پس از رویارویی با نقاش پست امپرسیونیست و دوستش پل گوگن، بخشی از گوش خود را برید.
در عالم هنر برای توصیف شخصیت هایی همچون ون گوگ که آشفتگی درونی قابل توجهی را تجربه کرده باشند از عبارت هنرمند «متصلب » استفاده می شود.
شب پرستاره
انتخاب رنگ توسط ون گوگ در «شب پرستاره» بسیار مورد بحث قرار گرفته است. به ویژه در مورد تسلط زرد در این اثر و دیگر آثار متأخر. برخی بر این باورند که ون گوگ ممکن است از مسمومیت با سرب یا نوعی بیماری مغزی رنج می‌برده . و این دلیل استفاده عجیب او از رنگ در نقاشی‌های بعدی است. تعابیر مختلفی از شب پر ستاره وجود دارد. مثلا این که بوم، امید را به تصویر می کشد. به نظر می رسد که ون گوگ نشان می دهد که حتی با وجود شبی تاریک مانند این، باز هم می توان نور را در پنجره های خانه ها دید.
بیشتر بخوانید:
علاوه بر این، با ستاره های درخشانی که آسمان را پر می کنند، همیشه نوری وجود دارد که شما را راهنمایی کند. به نظر می رسد که ون گوگ سرانجام در حال بهبودی از بیماری خود بود و اساساً بهشت خود را یافته بود. او همچنین می‌دانست که پس از مرگ در آرامش خواهد بود. و این را با استفاده از رنگ‌های پررنگ در نقاشی شب پرستاره بیشتر به تصویر می‌کشد. ونسان ون گوگ متأسفانه در نهایت خودکشی کرد. و تمام آثار هنری خود را به برادرش تئو واگذار کرد، اما این مجموعه آثار هنری او بود که نامش را جاودانه ساخت.
