برنامه ی آقای ایلان ماسک برای فرود آمدن در مارس و در نهایت ایجاد شهرک هایی در آن برای زندگی خیلی را به وجد آورده است. به حقیقت پیوستن چنین برنامه ای برای خیلی از دانشمندان کاملا در دسترس است ولی مارس مانند کره زمین نخواهد شد، دست کم در صد سال آینده. مارس بیشتر تبدیل خواهد شد به پایگاه عملی و پلی برای دسترسی به کراتی بسی دورتر.
آقای ایلان ماسک هم با کارهایی که انجام داده، مانند ماشین های برقی و موشکهای ماهواره بر، و هم برنامه هایی که برای آینده دارد خیلی ها را شگفت زده کرده و به هیجان آورده است. یکی از برنامه هایی که آقای ماسک برای آینده دارد بردن انسانها به مارس برای زندگی در آنجا و ایجاد شهرک هایی برای اقامت دایمی در مارس است. این برنامه بنابر نظر خیلی از دانشمندان قابل تحقق است ولی شهرک سازی و زندگی دایمی در مارس نیازمند چند دهه است.
در وهله اول پس از پا گذاشتن به مارس، زیرساختهایی که برای اقامت و کار در این کره قرمز ساخته خواهند شد محدود به گروه اندکی از دانشمندان خواهد بود برای تحقیق در ایجاد زمینه و زیر ساخت و مساعد سازی مارس برای زندگی. در حال حاضر در مارس فقط یک درصد زمین اکسیژن وجود دارد، آب مایع وجود ندارد، و انرژی به غیر از انرژی خورشیدی وجود ندارد. دانشمدان باید این سه احتیاج اساسی زندگی را مهیا کنند تا زندگی در مارس برای عموم عملی شد.
مطالب مربوط:
اگر با تزریق و تکثیر اکسیژن در مارس اکسیژن کافی به وجود آمد، اگر یخ پیدا شد و به آب آشامیدنی تبدیل شد، اگر انرژی دیگری پیدا و به کار گرفته شد، میماند جاذبه مارس که قابل تغییر نیست. جاذبه مارس ۳۸ درصد زمین است و تاثیر این نابرابری جاذبه بر بدن انسان در دازمدت چه خواهد شد، بخصوص بربدن و مغز کودکانی که در مارس به دنیا میآیند باعث نگرانی است. فضانوردانی که پس از چند ماه حضور در فضا به زمین برگشتند، دچار اختلالات حافظه و دیگر اختلالات ذهنی شده بودند. دلایل این اختلالات ممکن است زندگی در فضای بی جاذبه، محدود بودن فضای زندگی، و محدود بودن فعالیت فیزیکی، که همه اینجا در مارس هم خواهد بود.
در کوتاه مدت، مارس بعنوان یک پایگاه فضایی علمی عمل خواهد کرد که از آن به دیگر کرات پرواز صورت گیرد و انسان به کراتی دسترسی پیدا کند که بطور مستقیم از زمین غیر ممکن است. شاید مارس نه کره ای برای زندگی که پلی باشد برای زندگی بشر در سیاره هایی بسی دروتر از مارس.
دیدگاهتان را بنویسید