در روز۲۴ دسامبر سال ۱۸۸۸ وینسنت ون گوگ نقاش هلندی که از افسردگی شدید رنج میبرد هنگامی که در فرانسه اقامت داشت قسمت پایینی گوش خود را با تیغ برید. او بعدها پرتره ای از خود کشید که آن را “گوش باند پیچی شده” نامید.
اگرچه زمانی که زنده بود ون گوگ تنها یکی از تابلو هایش را به فروش رساند. امروز او به عنوان یک نابغه هنری شناخته شده و شاهکارهای او با قیمت های رکوردشکنی به فروش میرسند.
نقش تئو در زندگی ون گوگ
ون گوگ در روز ۳۰ مارس سال ۱۹۵۳ در هلند متولد شد. او شخصیتی عصبی داشت. مدتی در یک گالری هنری ناموفق و سپس به عنوان واعظ در بین معدنچیان فقیر در بلژِیک مشغول کار شد. در سال ۱۸۸۰ او تصمیم گرفت هنرمند شود. آثار او در این دوره- که مشهورترین آنها “سیب زمینی خوران” است. منعکس کننده تجربیات تلخ و محیط تاریکی است که او در میان دهقانان و معدنچیان تجربه کرد. در سال ۱۸۸۶ ون گوگ به پاریس مهاجرت کرد جایی که برادرش تئو زندگی میکرد. تئو، دلال آثار هنری، از برادرش حمایت میکرد. و او را به تعدادی از هنرمندان از جمله پل گوگن، کامیل پیسارو و ژرژ سورات معرفی کرد. تحت تأثیر این نقاشان و دیگر نقاشان، سبک هنری ون گوگ تغییر کرد. او شروع به استفاده بیشتر از رنگ در آثارش نمود.
بستری در بیمارستان روانی
در سال ۱۸۸۸ ون گوگ خانه‌ای در آرل در جنوب فرانسه اجاره کرد. جایی که امیدوار بود با جمعی از هنرمندان انجمنی تأسیس کند و بار کمتری برای برادرش باشد. در آرل، ون گوگ صحنه‌های واضحی از حومه شهر و همچنین طبیعت‌های بی‌جان، از جمله مجموعه معروف گل‌آفتابگردانش را به تصویر کشید. گوگن آمد تا نزد ون گوگ در آرل بماند و این دو تقریباً دو ماه با هم کار کردند. با این حال در ۲۴ دسامبر، در یک حمله عصبی، ون گوگ دوست خود را با چاقو تهدید کرد و سپس چاقو را به سمت خود گرفته و گوش خود را مثله کرد.
پس از آن، او گوش را در پارچه ای پیچید و به یک زن تن فروش داد. پس از آن حادثه، ون گوگ خود را در بیمارستان روانی در آرل به مدت دو سال بستری کرد. او در طول اقامت خود در سنت رمی، بین دوره های دیوانگی و خلاقیت شدید در نوسان بود. که در آن برخی از بهترین و شناخته شده ترین آثار خود از جمله شب ستاره ای و زنبق را تولید کرد
بیشتر بخوانید:
روانکاوی «شب پرستاره» ونسان ون گوگ
در سال ۱۸۹۰ ون گوگ به مکانی در نزدیکی پاریس نقل مکان کرد. در آنجا او همچنان گرفتار ناامیدی و تنهایی بود. او در ۲۷ ژوییه سال ۱۸۹۰ به خود شلیک کرد و دو روز پس از آن در سن ۳۷ سالگی درگذشت.
